Acem kızı görenleri kendine hayran bırakacak güzellikte biriydi. Bembeyaz bir teni, simsiyah saçları, toprak rengi gözleri vardı. İri, çekik gözlerine, her zaman sürmeler süslerdi.
EREN ÖZTÜRK
Çırpınıp da Şan Ovaya çıkınca
Eğlen Şan Ovada gal Acem gızı.
Uğrun uğrun gaş altından bakınca
Can telef ediyor gül Acem gızı.
Seni seven oğlan neylesin malı,
Yumdukça gözünden döker mercanı.
Burun fındık, ağzı gahve fincanı,
Şeker mi, şerbet mi bal Acem gızı.
Kaynak: Çekiç Ali
Yöre: Kırşehir
Her ne kadar çok hareketli gibi görünse de bir hüzün vardı gözlerinde. Gülümserken bile gitmeyen bir hüzün.
Ali ovaya çalışmaya gittiğinde hep görürdü onu. Öyle güzeldi ki bakmaktan alıkoyamazdı kendini. Bir yandan işini yapar, bir yandan da sessizce ovanın ortasında açan çiçeği izlerdi.
Acem kızı ara sıra başını kaldırır, Ali’nin gözlerinin içine bakardı. Dudaklarında anlık bir gülümseme olur, sonra başını öne eğerdi. Bu bakış, bu gülümseme Ali için dünyaya bedeldi. Geceler boyu Ali, Acem kızını göreceği sabahları bekler ve heyecandan uyuyamazdı.
AH O BAŞLIK PARASI
Bir gün tüm cesaretini topladı, artık onunla konuşmalıydı. Uygun zamanı bekledi ve onu yalnız kaldığı bir an yakaladı. “Dur Acem kızı, korkma” dedi. “Seni her gün izliyorum. Gel benim sevdiğim ol.” Acem kızının gözlerinden bir damla yaş aktı ve koşarak uzaklaştı Ali’nin yanından. Ali anlam verememişti bu gözyaşlarına.
O günden sonra acem kızı hiç gelmedi. Ali korktu, ona bir şey mi oldu diye. Ama çok zaman sonra öğrendi ki sevdiği kız başka bir köye ve üstelik yaşlı bir adama başlık parası için gelin verilmişti.
Artık tadı yoktu yaşamanın. Ali günlerce ovada dolaştı ve bu türkü döküldü dudaklarından. Her soluğunda Acem kızı diye haykırdı. Acem kızı bu türküyü duydu mu, ya da Ali’nin bu türküyü kendisine yazdığını biliyor mu, bilinmez... Ama bizler yıllardır söyler ve yaşarız bu yarım kalan sevdayı.
EREN ÖZTÜRK
Çırpınıp da Şan Ovaya çıkınca
Eğlen Şan Ovada gal Acem gızı.
Uğrun uğrun gaş altından bakınca
Can telef ediyor gül Acem gızı.
Seni seven oğlan neylesin malı,
Yumdukça gözünden döker mercanı.
Burun fındık, ağzı gahve fincanı,
Şeker mi, şerbet mi bal Acem gızı.
Kaynak: Çekiç Ali
Yöre: Kırşehir
Her ne kadar çok hareketli gibi görünse de bir hüzün vardı gözlerinde. Gülümserken bile gitmeyen bir hüzün.
Ali ovaya çalışmaya gittiğinde hep görürdü onu. Öyle güzeldi ki bakmaktan alıkoyamazdı kendini. Bir yandan işini yapar, bir yandan da sessizce ovanın ortasında açan çiçeği izlerdi.
Acem kızı ara sıra başını kaldırır, Ali’nin gözlerinin içine bakardı. Dudaklarında anlık bir gülümseme olur, sonra başını öne eğerdi. Bu bakış, bu gülümseme Ali için dünyaya bedeldi. Geceler boyu Ali, Acem kızını göreceği sabahları bekler ve heyecandan uyuyamazdı.
AH O BAŞLIK PARASI
Bir gün tüm cesaretini topladı, artık onunla konuşmalıydı. Uygun zamanı bekledi ve onu yalnız kaldığı bir an yakaladı. “Dur Acem kızı, korkma” dedi. “Seni her gün izliyorum. Gel benim sevdiğim ol.” Acem kızının gözlerinden bir damla yaş aktı ve koşarak uzaklaştı Ali’nin yanından. Ali anlam verememişti bu gözyaşlarına.
O günden sonra acem kızı hiç gelmedi. Ali korktu, ona bir şey mi oldu diye. Ama çok zaman sonra öğrendi ki sevdiği kız başka bir köye ve üstelik yaşlı bir adama başlık parası için gelin verilmişti.
Artık tadı yoktu yaşamanın. Ali günlerce ovada dolaştı ve bu türkü döküldü dudaklarından. Her soluğunda Acem kızı diye haykırdı. Acem kızı bu türküyü duydu mu, ya da Ali’nin bu türküyü kendisine yazdığını biliyor mu, bilinmez... Ama bizler yıllardır söyler ve yaşarız bu yarım kalan sevdayı.