M
MeLiS
Ziyaretçi
HZ. PEYGAMBER VE YETİMLER -
Allah Resûlü, Sallallah hu Aleyhi vessellem yetimlere şefkatle muamelede bulunmuş ve bunun faziletini vurgulamıştır. Kalbinin katılığından dert yanan bir adama Peygamberimizin “Yetim(ler)in başını okşa, fakir(ler)i doyur!” (İbn Hanbel, II, 387) buyurduğu nakledilir. Yetimin başını okşamak, kuşkusuz ona sevgi ve merhamet göstermenin yanı sıra kimsesizliğini unutturup ayakta durabilmesi için yardımcı olmak demektir. Allah Resûlü, “Müslümanlar arasında kim bir yetimi yiyecek ve içeceğini üstlenecek şekilde sahiplenirse, Allah onu mutlaka cennete koyar. Ancak affedilmeyecek bir günah işlemiş ise o başka.” (Tirmizî, Birr, 14) buyurarak, yetimleri sahiplenip, onlara kol kanat gerenlere cenneti muştular. Nitekim Kur’an da kendi ihtiyacı olduğu hâlde malını yetimle paylaşanları, gerçek anlamda iyilik yapan kimseler olarak tanımlar (Bakara, 2/177). Hz. Peygamberin eğitiminden geçmiş olan Abdullah b. Ömer’in, sofrasında bir yetim bulunmadan yemek yememeye özen göstermesi (Buhârî, el-Edebü’l-müfred, 60) bu konuda gösterilmesi gereken hassasiyeti ortaya koyması bakımından çarpıcı bir örnektir.
Allah Resûlü, Sallallah hu Aleyhi vessellem yetimlere şefkatle muamelede bulunmuş ve bunun faziletini vurgulamıştır. Kalbinin katılığından dert yanan bir adama Peygamberimizin “Yetim(ler)in başını okşa, fakir(ler)i doyur!” (İbn Hanbel, II, 387) buyurduğu nakledilir. Yetimin başını okşamak, kuşkusuz ona sevgi ve merhamet göstermenin yanı sıra kimsesizliğini unutturup ayakta durabilmesi için yardımcı olmak demektir. Allah Resûlü, “Müslümanlar arasında kim bir yetimi yiyecek ve içeceğini üstlenecek şekilde sahiplenirse, Allah onu mutlaka cennete koyar. Ancak affedilmeyecek bir günah işlemiş ise o başka.” (Tirmizî, Birr, 14) buyurarak, yetimleri sahiplenip, onlara kol kanat gerenlere cenneti muştular. Nitekim Kur’an da kendi ihtiyacı olduğu hâlde malını yetimle paylaşanları, gerçek anlamda iyilik yapan kimseler olarak tanımlar (Bakara, 2/177). Hz. Peygamberin eğitiminden geçmiş olan Abdullah b. Ömer’in, sofrasında bir yetim bulunmadan yemek yememeye özen göstermesi (Buhârî, el-Edebü’l-müfred, 60) bu konuda gösterilmesi gereken hassasiyeti ortaya koyması bakımından çarpıcı bir örnektir.